Leyla ile Mecnun…

/Leyla′ya, Leyla demek Mecnun′luğa taliplikmiş şimdi bana Leyla′dan geçmek düşer bu, ayrılığın tek çaresiymiş/ gitmeli buralardan bu su kendini çoğaltıyor seni andıkça her teşekkürde sen muhakkak karşımdasın tüm şairler seni tanıyor sanki hep seni yazıyorlar ağzımda deniz kokusu bu vapur da sana boşalıyor ey sevgili! sen unutulduğun kadar sevgilisin İbrahim′in yüreğine ateş üfler nefesin Bak, bu karınca da çatladı merhamet yolunda seni hangi kavme tufan olarak gönderdiler ahh Leyla, ey ademoğlunun en büyük imtihanı sen ve gece, siyah üstüne siyah bu ceylan da kan kusar ey sevgili! buralardan gitmeli diyorsam sen elbet beyaz olan her şeyden aklımdan, şu çiy düşmüş kirpiklerimden yani bu yağmur seni hatırlatmalı bu deniz, bu çay bahçesi başkalarının olmalı tüm mezarlıklarda geçerli referansın bu şehir de sen gibi artık gittikçe unutuldu ölüler gittikçe sıradanlaştı aşk anneler bile vazgeçti çocuklarından sahi ben nesiydim bu aşkın ey sevgili? ben olmasam da vapur saatinde kalkacak kadıköy telaşlı, üsküdar mahsun kalacak o kitapçı bir başka müşteriye hoşgeldin diyecek artık başka bedenlere iştahlanacak bu yangın ey sevgili sen başkalarına hazırlanırken işte o gün gözlerim gözlerin olacak bir bulut yükünü taşıyamayacak kan akacak o zaman kan geçtiğim tüm yollardan geçeceksin zihninde benden kalma menkıbeler gözlerinde resmedilmiş karşılıksız bir sevda tüm telaşlarından sıyrılıp bir adım daha üsküdar, bir adım daha ayrılık artık bu ölüyü anmanın vakti gelmiştir ey sevgili!