Ölüm insanı unutmuyor…

Bedelsiz nimetin kıymeti bilinmez derler Hakikaten öyle dostlar Bir tuhaf yaşıyor bir tuhaf harcıyoruz ömrümüzü Miras yediler gibi nasıl geldi nerden geldi diye sormadan Hemen hepimiz,mutlaka uyanacakmışız gibi yatıyor, hiç ölmiyecekmişiz gibi güne başlıyoruz Gelecek ümidiyle bu günü yaşıyor, ”bir gün diye,diye günleri, ayları,yılları,nihayet koskoca bir ömrü geride bırakıyoruz Ayılması olmayan bir sarhoşluğun bulanıklığında ya yelin savurduğu yaprak misali hayatın önünde sürükleniyor ya da ”vur patlasın,çal oynasın”nidalarıyla hayatı peşimizden sürüklüyoruz Çoğunlukla ve arzularımızın eline bırakıyoruz hayatımızın iplerini Durum böyle oluncada tutkularımızı sınırlayan şeylere tahammülümüz kalmıyor ve haklı bile olsa herhangi bir sınırlamayı, özgürlüğümüze müdahele gibi algılıyoruz Sınırsızlık özlemi hayatımızdaki belirgin tüm hatları siliyor Böyle olunca fırsat ile felaket, umut ile hüsran, sevgi ile nefret ve daha ne varsa iç içe yaşanır hale geliyor Bu yüzden nerede duracağımızı nerede soluklanacağımızı kestiremiyoruz İşin kötüsü bunu far ettiğimiz yerde zaman daha bir süratli akıyor Şöyle bir soluklanıp uğruna bir ömür adanmış şeylerin muhasebesine oturduğumuzda hayatın zembereği çıkıyor Ve çarklar tersine dönmeye kalan bir avuç ömrü hızla öğütmeye başlıyor NETİCE? BÜTÜN YOLLAR ÖLÜME ÇIKIYOR VE GERÇEK! İNSAN ÖLÜMÜ UNUTSADA ÖLÜM İNSANI UNUTMUYOR

Leyla ile Mecnun…

/Leyla′ya, Leyla demek Mecnun′luğa taliplikmiş şimdi bana Leyla′dan geçmek düşer bu, ayrılığın tek çaresiymiş/ gitmeli buralardan bu su kendini çoğaltıyor seni andıkça her teşekkürde sen muhakkak karşımdasın tüm şairler seni tanıyor sanki hep seni yazıyorlar ağzımda deniz kokusu bu vapur da sana boşalıyor ey sevgili! sen unutulduğun kadar sevgilisin İbrahim′in yüreğine ateş üfler nefesin Bak, bu karınca da çatladı merhamet yolunda seni hangi kavme tufan olarak gönderdiler ahh Leyla, ey ademoğlunun en büyük imtihanı sen ve gece, siyah üstüne siyah bu ceylan da kan kusar ey sevgili! buralardan gitmeli diyorsam sen elbet beyaz olan her şeyden aklımdan, şu çiy düşmüş kirpiklerimden yani bu yağmur seni hatırlatmalı bu deniz, bu çay bahçesi başkalarının olmalı tüm mezarlıklarda geçerli referansın bu şehir de sen gibi artık gittikçe unutuldu ölüler gittikçe sıradanlaştı aşk anneler bile vazgeçti çocuklarından sahi ben nesiydim bu aşkın ey sevgili? ben olmasam da vapur saatinde kalkacak kadıköy telaşlı, üsküdar mahsun kalacak o kitapçı bir başka müşteriye hoşgeldin diyecek artık başka bedenlere iştahlanacak bu yangın ey sevgili sen başkalarına hazırlanırken işte o gün gözlerim gözlerin olacak bir bulut yükünü taşıyamayacak kan akacak o zaman kan geçtiğim tüm yollardan geçeceksin zihninde benden kalma menkıbeler gözlerinde resmedilmiş karşılıksız bir sevda tüm telaşlarından sıyrılıp bir adım daha üsküdar, bir adım daha ayrılık artık bu ölüyü anmanın vakti gelmiştir ey sevgili!

Ya Rab Bu Ugursuz Gecenin Yok Mu Sabahı?

Ya Rab Bu Uğursuz Gecenin Yok Mu Sabahı? “İçimizdeki beyinsizlerin işledikleri yüzünden, bizi helâk eder misin, ALLAHım?” (Arâf Suresi 155. Ayetin bir kısmı) Yâ Râb, bu uğursuz gecenin yok mu sabâhı? Mahşerde mi bîçârelerin, yoksa felâhı! Nûr istiyoruz… Sen bize yangın veriyorsun! “Yandık” diyoruz… Boğmaya kan gönderiyorsun! Esmezse eğer bir ezelî nefha, yakında, Yâ Rab, o cehennemle bu tûfan arasında, Toprak kesilip, kum kesilip Âlem-i İslâm; Hep fışkıracak yerlerin altındaki esnâm! Bîzâr edecek, korkuyorum, Cedd-i Hüseyni, En sonra, salîb ormanı görmek Harameyni!… Bin üç yüz otuz beş senedir, arz-ı Hicazın Âteşli muhitindeki sûzişli niyâzın Emvâci hurûş-âver olurken melekûta; Çan sesleri boğsun da, gömülsün mü sükuta? Sönsün de, İlâhi, şu yanan meşal-i vahdet, Teslis ile çöksün mü bütün âleme zulmet? Üç yüz bu kadar milyonu canlandıran îman Olsun mu beş on sersemin ilhâdına kurban? Enfâs-ı habisiyle beş on rûh-u leimin, Solsun mu o parlak yüzü Kuran-ı Hakimin? İslâm ayak altında sürünsün mü nihâyet? Yâ Rab, bu ne hüsrandır, İlâhi, bu ne zillet? Mazlûmu nedir ezmede, ezdirmede mânâ? Zâlimleri adlin, hani öldürmedi hâlâ! Câni geziyor dipdiri… Can vermede mâsûm! Suç başkasınındır da niçin başkası mahkûm? Lâ yüsele binlerce sual olsa da kurbân; İnsan bu muammalara dehşetle nigeh-bân! Eyvâh! Beş on kâfirin îmanına kandık; Bir uykuya daldık ki: cehennemde uyandık! Mâdâm ki, ey adl-i İlâhi yakacaktın… Yaksaydın a melunları… Tuttun bizi yaktın! Küfrün o sefil elleri âyâtını sildi: Binlerce cevâmi yıkılıp hâke serildi! Kalmışsa eğer bir iki mâbed, o da mürted: Göğsündeki haç, küfrüne fetvâ-yı müeyyed! Dul kaldı kadınlar, babasız kaldı çocuklar, Bir giryede bin ailenin mâtemi çağlar! En kanlı şenâatle kovulmuş vatanından, Milyonla hayâtın yüreğinden gidiyor kan! İslâmı elinden tutacak, kaldıracak yok… Nâ-hak yere feryâd ediyor: âcize hak yok! Yetmez mi musâb olduğumuz bunca devâhi? Ağzım kurusun… Yok musun ey adl-i İlâhî!