Ölüm insanı unutmuyor…

Bedelsiz nimetin kıymeti bilinmez derler Hakikaten öyle dostlar Bir tuhaf yaşıyor bir tuhaf harcıyoruz ömrümüzü Miras yediler gibi nasıl geldi nerden geldi diye sormadan Hemen hepimiz,mutlaka uyanacakmışız gibi yatıyor, hiç ölmiyecekmişiz gibi güne başlıyoruz Gelecek ümidiyle bu günü yaşıyor, ”bir gün diye,diye günleri, ayları,yılları,nihayet koskoca bir ömrü geride bırakıyoruz Ayılması olmayan bir sarhoşluğun bulanıklığında ya yelin savurduğu yaprak misali hayatın önünde sürükleniyor ya da ”vur patlasın,çal oynasın”nidalarıyla hayatı peşimizden sürüklüyoruz Çoğunlukla ve arzularımızın eline bırakıyoruz hayatımızın iplerini Durum böyle oluncada tutkularımızı sınırlayan şeylere tahammülümüz kalmıyor ve haklı bile olsa herhangi bir sınırlamayı, özgürlüğümüze müdahele gibi algılıyoruz Sınırsızlık özlemi hayatımızdaki belirgin tüm hatları siliyor Böyle olunca fırsat ile felaket, umut ile hüsran, sevgi ile nefret ve daha ne varsa iç içe yaşanır hale geliyor Bu yüzden nerede duracağımızı nerede soluklanacağımızı kestiremiyoruz İşin kötüsü bunu far ettiğimiz yerde zaman daha bir süratli akıyor Şöyle bir soluklanıp uğruna bir ömür adanmış şeylerin muhasebesine oturduğumuzda hayatın zembereği çıkıyor Ve çarklar tersine dönmeye kalan bir avuç ömrü hızla öğütmeye başlıyor NETİCE? BÜTÜN YOLLAR ÖLÜME ÇIKIYOR VE GERÇEK! İNSAN ÖLÜMÜ UNUTSADA ÖLÜM İNSANI UNUTMUYOR